Kiedyś, gdy patrzyłam na innych rodziców, którzy pomagali dorosłym dzieciom, zastanawiałam się, gdzie leży granica. Zawsze wydawało mi się, że wsparcie, lojalność, poświęcenie są czymś naturalnym — bo przecież robi się to z miłości.
Ale teraz, kiedy siedzę sama w pustym mieszkaniu, patrząc na rozrzucone faktury, umowy i stare długopisy z logo firmy mojego syna, nie jestem już tego taka pewna.
Marcin zawsze był ambitny. Już w szkole potrafił przekonywać kolegów, by robili z nim "interesy": sprzedawał naklejki, organizował loterie, nawet szkolny sklepik miał z nim układ.
Śmiałam się, że urodził się z duszą przedsiębiorcy. Po studiach wrócił do domu z głową pełną planów: "Mamo, otworzę własną firmę! Mam pomysł, tylko potrzebuję trochę pomocy…"
Oczywiście zgodziłam się bez wahania. Mój mąż zmarł kilka lat wcześniej, zostałam sama, Marcin był moim oczkiem w głowie. Chciałam, żeby miał łatwiej niż my z ojcem. Pomogłam mu załatwiać formalności, biegałam po urzędach, pilnowałam, żeby wszystko było na czas.
Uczyłam się przepisów, zakładałam konta, ślęczałam po nocach nad fakturami, bo Marcin po całym dniu "nie miał już głowy do papierów". Byłam księgową, sekretarką, sprzątaczką — potrafiłam przyjechać do jego biura przed pracą, żeby odkurzyć, przynieść ciasto, posprzątać kuchnię, wynieść śmieci.
Ale najtrudniejsze było to, gdy biznes szedł kiepsko. To ja pożyczałam mu pieniądze na ZUS, to ja wykładałam ostatnie oszczędności, kiedy klient nie zapłacił na czas, to ja "chwilowo" pokrywałam długi, żeby nie stracił płynności. Marcin zawsze obiecywał, że odda, "jak tylko stanie na nogi". I naprawdę wierzyłam, że tak będzie.
Na początku byłam dumna. Syn zatrudnił pierwszego pracownika, potem drugiego. Kupił nowy komputer, samochód firmowy. Zaczął jeździć na szkolenia, pokazywał mi zdjęcia z konferencji, przesyłał maile z podziękowaniami od kontrahentów.
Czułam się potrzebna, doceniana, choć czasem bolało mnie, że wieczorem padał na kanapę i ledwo ze mną rozmawiał.
"Nie mam teraz czasu, mamo - potem ci opowiem!"
Przez chwilę byłam nawet zazdrosna, gdy zaczął spotykać się z Julią. Widziałam, jak bardzo jest dla niego ważna, jak ją podziwia. Ale przecież nie byłam już najważniejsza. Tłumaczyłam sobie, że tak powinno być.
Po kilku latach firma rozrosła się do kilkunastu osób. Marcin coraz rzadziej prosił mnie o pomoc, ale nadal czułam się zaangażowana. Raz w tygodniu przychodziłam do biura posprzątać, czasem podwoziłam coś do urzędu, czasem robiłam przelew, gdy była taka potrzeba. Nigdy nie narzekałam, nawet gdy dzwonił późno wieczorem i mówił: "Mamo, ratuj, znowu czegoś zapomniałem!"
Zdarzało się, że musiałam "na chwilę" pożyczyć większą kwotę — a potem udawałam, że nie pamiętam o długu, bo widziałam, jak bardzo się stara.
Pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Weszłam do biura z domowym ciastem, jak co tydzień. Było gwarno, nowi ludzie, szefowa działu marketingu, dwie młode asystentki, ktoś z zewnątrz — już nawet nie znałam wszystkich twarzy. Zauważyłam, że niektórzy patrzą na mnie z politowaniem.
Kiedy weszłam do gabinetu Marcina, ledwo oderwał się od ekranu.
- Mamo, nie mogłabyś poczekać z tym sprzątaniem do wieczora? Teraz mamy ważne spotkanie.
Zrobiło mi się przykro, ale wyszłam cicho, nie chcąc przeszkadzać.
Kiedy wróciłam wieczorem do mieszkania, dostałam od syna krótką wiadomość:
"Mamo, musimy pogadać. Jutro wieczorem."
Serce mi zamarło.
Następnego dnia czekałam całą dobę na tę rozmowę. Marcin wszedł do kuchni, usiadł naprzeciwko mnie, patrzył długo w stół.
- Mamo… bardzo ci dziękuję za wszystko, co zrobiłaś. Naprawdę doceniam, ale…
Zamarłam.
- Ale co?
- Chciałbym, żebyś… już nie przychodziła do firmy. Mam teraz profesjonalny zespół, zatrudniłem sprzątaczkę i księgową. Julia uważa, że… to trochę wstyd, że mama szefa parzy kawę i rozmawia z klientami.
Poczułam, jakby ktoś we mnie uderzył.
- To znaczy, że… nie chcesz mojej pomocy?
- Naprawdę muszę teraz iść. Poradzę sobie, mamo.
Przez kilka dni nie mogłam dojść do siebie. Niby rozumiałam — syn dorósł, firma stała się poważna, wszystko się zmieniło. Ale nie tak sobie wyobrażałam wdzięczność. Czułam się wyrzucona, zbędna, nikomu niepotrzebna.
Zaczęłam liczyć wszystkie pieniądze, które mu pożyczyłam. Wszystkie godziny, które dla niego poświęciłam, nie śpiąc po nocach, martwiąc się, żeby mu się powiodło.
Przestałam odbierać jego telefony.
Po tygodniu dostałam przelew na część długu — z dopiskiem: “Dziękuję za wszystko, mamo". Poczułam wtedy ulgę i ciepło w sercu, jakby znowu zobaczyła w nim tego wdzięcznego chłopca, którym kiedyś był.
Zrozumiałam, że mimo dorosłości i własnych dróg, syn jednak pamięta, ile dla niego zrobiłam. To była drobna rzecz, ale dała mi nadzieję, że w końcu zacznie doceniać moje wsparcie i nie zapomni o matczynej miłości.
Nie wiem, czy kiedykolwiek wrócę do tej firmy, do tych ścian, które przez lata były moim drugim domem. Ale wiem jedno: miłość matki nie powinna oznaczać bycia bankiem, księgową i darmową sprzątaczką.
Teraz próbuję nauczyć się żyć bez potrzeby bycia wszystkim dla wszystkich. Zaczęłam spotykać się z synem poza firmą - na wspólnej kawie, spacerze, czasem po prostu rozmawiamy przez telefon o zwykłych sprawach. I choć boli mnie, że nie jestem już częścią jego biznesu, cieszę się, że powoli odbudowujemy relację jako rodzina, a nie tylko jako współpracownicy. var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];