Nikt mnie nie odebrał. Nikt nie zapytał, jak się czuję, czy czegoś potrzebuję. Drzwi wejściowe ustąpiły pod kluczem z dziwną lekkością - jakby brakowało w nich powietrza, ciężaru, który zawsze był.
A potem… cisza. Żadnych butów przy drzwiach, żadnego kubka po kawie na stole, żadnego zapachu jego wody po goleniu, który zawsze unosił się w korytarzu.
W salonie zniknęły jego książki. W sypialni - jego ubrania. Z szuflady w łazience zniknął nawet stary grzebień, który trzymał od czasów studiów. Nie zostawił żadnej kartki. Żadnego "przepraszam", żadnego "muszę". Tylko czystą, niemal ostentacyjną pustkę. I milczenie.
Upuściłam torbę na podłogę i usiadłam na brzegu łóżka. Czułam się, jakbym nie wróciła do domu, ale do sceny po ewakuacji. Wciąż miałam w ręku dokumenty ze szpitala, nie zdjęłam jeszcze kurtki. A jednak wiedziałam, że nic z tego już nie ma znaczenia. Że właśnie teraz zaczyna się coś nowego. Coś, czego nigdy nie chciałam.
Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że jego odejście to nie był impuls. To było coś planowanego. I że był ktoś jeszcze - ktoś, kto przez cały ten czas czekał tylko na moment, kiedy wreszcie się usunę z drogi.
Zadzwoniłam do niego tego samego wieczoru. Kilka razy. Za każdym razem słyszałam tylko automatyczną sekretarkę. Pisałam wiadomości. Krótkie, długie, rozpaczliwe, zimne. Bez odpowiedzi.
Po dwóch dniach zadzwonił. Cicho, spokojnie, jakby nic się nie stało. Jakby nie zniknął z mojego życia wtedy, kiedy najbardziej go potrzebowałam.
– Przepraszam, że tak to wyszło – powiedział. – Ale to nie dla mnie. Szpitale, diagnozy… Nie jestem na to gotowy. Chciałem być uczciwy wobec siebie.
Uczciwy? Po dwudziestu sześciu wspólnych latach? Po chorobie, która zwaliła się na mnie jak burza z jasnego nieba? Po wszystkich dniach, kiedy ja podnosiłam jego matkę z łóżka po udarze, kiedy gotowałam mu zupy podczas jego rekonwalescencji, kiedy zmieniał pracę i miesiącami był bez pieniędzy?
– Czyli to koniec? – spytałam. – Tak po prostu?
– Już się wyniosłem. Nie chcę ci przeszkadzać. Wróć do zdrowia. Naprawdę życzę ci dobrze.
Rozłączył się, zanim zdążyłam odpowiedzieć. Patrzyłam w ekran telefonu, który jakby parzył mnie w dłoń. A potem, po raz pierwszy od lat, zaczęłam krzyczeć. Nie na niego. Na wszystko. Na los. Na swoje ciało, które mnie zawiodło. Na życie, które miało być wspólne do końca, a skończyło się, kiedy tylko pojawiły się trudności.
Zaczęły się dni, które dłużyły się jak tygodnie. Wstawałam późno, siadałam w kuchni i piłam zimną herbatę, bo nie miałam siły zrobić nowej. Patrzyłam przez okno na podwórko, które kiedyś wspólnie pielęgnowaliśmy. Teraz trawa rosła dziko, a lawenda uschła.
Ludzie dzwonili. Rodzina, znajomi. Pytałam ich o niego. Odpowiadali wymijająco. Albo udawali, że nie wiedzą. Albo naprawdę nie wiedzieli. Nie mogłam znieść tej niewiedzy, więc zaczęłam szukać. Przypadkiem trafiłam na jego zdjęcie na Facebooku - ktoś oznaczył go w tle z jakiegoś koncertu. Uśmiechnięty, w nowej kurtce. Obok kobieta. Młodsza. Znajoma twarz.
To była Sylwia. Pracowała z nim w biurze. Widywałam ją na firmowych wigiliach, zawsze była uprzejma, przynosiła wino. Nigdy nie sądziłam, że coś ich łączy. A może właśnie dlatego.
Zrobiło mi się niedobrze. Poszłam do łazienki, spojrzałam w lustro. Oczy podpuchnięte, włosy nieułożone, skóra szara. “Czy to naprawdę ja?" – zapytałam siebie. “Czy to mnie zostawił? Czy to mnie zamienił na młodszą, zdrowszą, uśmiechniętą wersję kobiety?"
Minęły tygodnie. Odzyskiwałam siły powoli, ale uczyłam się też czegoś innego – samotności. Gotowania dla jednej osoby. Spacerów w ciszy. Wieczorów bez nikogo do rozmowy. Ale pewnego dnia ktoś zapukał do drzwi.
To była jego siostra. W rękach trzymała pudełko.
– On kazał ci to oddać – powiedziała krótko, bez spojrzenia w oczy.
W środku były dokumenty, jakieś stare zdjęcia, kilka moich listów sprzed lat. I jeden mały notes. Nasz zeszyt przepisów, ten, do którego razem wpisywaliśmy ulubione potrawy. Na końcu dopisał kilka słów: “Przepraszam. Wiem, że to nie wystarczy".
Czy przeczytałam to dziesięć razy? Może więcej. Ale nie płakałam. Już nie. Coś się we mnie zmieniło. Któregoś dnia, gdy szłam po zakupy, zatrzymałam się przed cukiernią. Stała tam kobieta. Sylwia.
Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. A potem spuściła wzrok.
– Pani Elżbieto… ja nie chciałam…
– Ale zrobiła pani – przerwałam. – I nie mnie proszę przepraszać. Przede wszystkim siebie.
Nie odpowiedziała. Tylko odeszła. A ja poczułam ulgę.
Minął rok. Mój dom jest już inny. Kuchnia wyremontowana, kwiaty znów stoją na parapecie. Wróciłam do dawnych pasji - zaczęłam malować, chodzić na jogę. Czasem ktoś pyta, czy nie tęsknię. Za kim? Za mężczyzną, który zostawił mnie w najgorszym momencie? Nie. Tęsknię tylko za wersją siebie, która jeszcze wtedy wierzyła, że wspólne życie to obietnica, a nie wygodna umowa.
Bo dzisiaj wiem jedno. Czasem odejście kogoś, kto był "na zawsze", jest początkiem czegoś prawdziwego. Czegoś, co zaczyna się dokładnie w tej chwili, gdy wydaje się, że wszystko się skończyło.
I właśnie to jest najdziwniejsze: że w pustym domu, w ciszy i samotności, można na nowo usłyszeć siebie. var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];