"Pewnego razu poznałem kobietę, dla której zostawiłem rodzinę, ale to był okropny błąd": Czego żałuję, ale nie widzę możliwości naprawienia sytuacji

Nie jest tajemnicą, że pochopne decyzje i działania podejmują nie tylko kobiety, ale także mężczyźni. W tym przypadku to ja popełniłem taki czyn. Czego żałuję, ale nie widzę możliwości naprawienia sytuacji. Nie da się odzyskać tego, co się straciło i pozostaje tylko żal. Nie mam nawet komu się zwierzyć. Moi znajomi tego nie zrozumieją.

Rozstałem się z żoną z własnej inicjatywy. Tak się złożyło, że znalazłem inną kobietę. Nie jestem pierwszy, nie jestem ostatni. Ale wtedy wydawało mi się, że to najbardziej logiczna decyzja, a moje serce mówiło to samo. Rozważanie za i przeciw nie trwało długo.

Kiedy odebrałem Maksa ze szkoły, poznałem matkę jednego z jego kolegów z klasy. Była to wysoka, szczupła kobieta o inteligentnych oczach i bujnych włosach. Zaczęliśmy niezobowiązująco rozmawiać i coś mnie do niej mocno przyciągnęło.

Potem spotkaliśmy się jeszcze raz i jeszcze raz. Okazało się, że jest rozwiedziona. Z dobrą pracą, jak moja. Tak się złożyło, że ona i jej były mąż nie mieli ze sobą kontaktu. Była zupełnie inna niż Beata.

Moja żona była, jakby to ująć, z innej bajki. Sierota, która spędziła całą swoją młodość bez uczucia i zrozumienia. Wcześnie zaczęliśmy się spotykać i już wtedy zdałem sobie sprawę, że mam twardy orzech do zgryzienia. Kiedy coś jej dawałem, nie ekscytowała się tym jak inne dziewczyny. Po prostu patrzyła mi z niedowierzaniem w oczy i sucho dziękowała.

Nawet gdy wręczyłem jej pierścionek, widziałem, że tylko nieznacznie zmieniła wyraz twarzy i natychmiast się zgodziła. Inni pomyśleliby, że odgrywamy jakąś rolę, ale to było prawdziwe. Myślałem, że życie rodzinne uczyni ją łagodniejszą, cieplejszą, ale tak nie było.

Po narodzinach Maksa jej hormony czasem dawały o sobie znać, ale nawet wtedy wszystko było niestandardowe. Chciała trochę czułości, a potem potrafiła zacząć się kłócić o byle co. I w dużej mierze była to ta druga opcja.

Przyzwyczaiłem się do tego i nawet jakoś zacząłem lubić jej podejście do świata. Ale nie rozumiałem, dlaczego Beata była praktycznie obojętna na naszego jedynego syna. Nie mogę powiedzieć, że się nim nie zajmowała, bo gotowała mu jedzenie, przygotowywała do szkoły.

Ale nie całowała go rano ani nie mówiła mu, jak bardzo go kocha. Był też przypadek, kiedy w drugiej klasie jeden z jego kolegów z klasy nabił mu siniaka. Poszła więc zająć się sprawcą, mimo moich protestów.

Prawie skończyło się na bójce z ojcem chłopca. Tak powiedziała nauczycielka. Ale Beata zawsze taka była, nie było nic dziwnego w jej reakcji. A kobieta, którą spotkałem, była inna. Kiedy powiedziałem Beacie, że zamierzam opuścić rodzinę, nawet się nie rozpłakała. Zrobiła tylko krótką przerwę, zapytała mnie kilka razy, czy jestem przy zdrowych zmysłach i czy wiem, co robię.

Kiedy odpowiedziałem twierdząco, po prostu spakowała moje rzeczy i życzyła mi udanej podróży. Nie doszło do konfrontacji, nie krzyczała ani nawet nie prosiła, bym został. Nawet jej to nie zraniło. W tamtej chwili nawet się ucieszyłem. To był dowód, że dokonałem właściwego wyboru.

Ale tak naprawdę okazało się, że popełniłem największą głupotę w swoim życiu. Już wcześniej słyszałem, że nowy mężczyzna zawsze będzie dla kobiety na drugim miejscu po dzieciach. Ale okazało się, że jestem na trzecim. Na drugim miejscu był kot.

Jedyne, czego ode mnie wymagano, to przynoszenie do domu zakupów, kupowanie zabawek i różnych rzeczy. Nie można podnosić głosu przy córce. Już nie mówiąc, że była niezadowolona z mojego wyglądu.

Ale nie poddałem się. Próbowałem sprawić, by moja nowa kobieta mnie polubiła. Dawałem jej prezenty, prawiłem komplementy, zabierałem w różne miejsca. Ale praktycznie wszędzie byliśmy we trójkę.

Ona, jej córka i gdzieś obok ja. Moja nowa partnerka była bardzo impulsywna. Jeśli coś jej się spodobało, potrafiła mówić o tym godzinami. Nasze interakcje przypominały rozmowy dwóch przyjaciółek.

Ale jeśli miała zły humor, byłem jej osobistym workiem treningowym. W większości przypadków. Jej córka traktowała mnie tak samo. Szczerze mówiąc, po sześciu miesiącach spodziewałem się, że już nawet kot mnie upokorzy.

Wtedy ponownie zastanowiłem się nad swoim spojrzeniem na życie. Przypomniałem sobie, jak w najbardziej krytycznych momentach naszego małżeństwa Beatka nigdy mnie nie osądzała. Po cichu robiła rzeczy, które dodawały całej rodzinie otuchy.

Na przykład dość szybko po porodzie znalazła pracę na pół etatu, żeby nie „siedzieć na moim utrzymaniu”. Albo jak zajadle negocjowała z nabywcami naszego starego mieszkania, z którego się wyprowadzaliśmy. Zgodziłbym się na ich ofertę, ale udało jej się zmienić ich zdanie i ustalić naszą cenę. I nie oczekiwała za to nagrody. To było świetne.

Nietrudno się więc domyślić, że w pewnym momencie postanowiłem porozmawiać z Beatą o naszej przeszłości. Ponownie oddając Maksa w ramiona matki po wspólnie spędzonym czasie, poprosiłem ją o kilka minut rozmowy.

Żeby przypomniała sobie, co nas łączyło w przeszłości, jak jej się żyje i tak dalej. W końcu czas musiał się dłużyć nie tylko dla mnie, ale i dla niej. Spodziewałem się tego, co padło z jej ust, ale nie aż tak.

Beata nazwała mnie mięczakiem, parodią mężczyzny i nieudacznikiem. Okazało się, że sama męczyła się ze mną przez całe małżeństwo, ale tylko z szacunku nie powiedziała ani słowa. Bo rodzina była ważniejsza.

Ale moje „kaprysy” i „napady złości” sprawiały tylko, że za każdym razem zgrzytała zębami mocniej. Ale teraz to już przeszłość. Jakakolwiek zmiana nie wchodzi w grę. Dla niej życie jej i jej syna wydaje się teraz idealne.

W ten sposób dowiedziałem się wiele o sobie, zdałem sobie sprawę, kim naprawdę jestem i jaki błąd popełniłem w życiu. Beata zniknęła z mojego życia na zawsze, a ja mogę winić tylko siebie. I nawet Bóg nie może tego zmienić.

Główne zdjęcie: planet

var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fullads'];