Kiedy trzy lata temu syn poprosił mnie, żeby zamieszkali u mnie "na chwilę", zgodziłam się bez wahania. Był wtedy po stracie pracy, a synowa mówiła, że jeszcze tylko miesiąc - aż znajdą coś nowego i lepszego. Wierzyłam im. W końcu to moja rodzina, a ja zawsze chciałam być dla nich wsparciem.

Na początku byłam nawet szczęśliwa. Mój dom, wcześniej cichy i samotny po śmierci męża, znowu ożył. Śmiech, rozmowy, zapach młodego życia. Myślałam: dobrze, że mogę im pomóc. Ale to, co miało trwać miesiąc, rozciągnęło się na trzy długie lata.

Mój blok ma ledwie pięćdziesiąt metrów. Trzy pokoje, które kiedyś były pełne ciepła i porządku. Teraz stały się ich królestwem - z ich hałasem, wiecznymi gośćmi i ich rzeczami, które zaczęły wypierać moje.

Zostawili mi najmniejszy pokój - dawny gabinet męża. Tam wcisnęłam swoje łóżko, kilka książek, zdjęcie, które zawsze stało na naszej wspólnej szafce nocnej. Reszta mieszkania należała do nich. Kuchnia pełna kubków i talerzy po ich przyjaciołach, którzy wpadali "na chwilę" i zostawali do późna. Korytarz zastawiony ich butami. Łazienka zajęta godzinami, bo synowa musiała zrobić idealny makijaż, a syn wiecznie brał długie prysznice.

Na początku starałam się nie zwracać uwagi. Przecież młodzi muszą się wyszaleć, a ja… ja zawsze byłam tą, która ustępowała. Gotowałam dla wszystkich, sprzątałam po nich, nawet kiedy zaczęło mnie to przerastać. Ale myślałam - znajdą pracę, odłożą pieniądze i odejdą. Przecież obiecali.

Minął rok. Potem drugi. Syn niby szukał pracy, ale zawsze coś było "nie tak". Synowa coraz częściej powtarzała, że nie ma po co się śpieszyć - "przecież mama jest jeszcze w stanie pomóc".

Zaczęłam czuć, że duszę się we własnym domu. Wieczorami siadałam w moim małym pokoiku i słuchałam, jak w salonie trwa impreza - ich śmiechy, muzyka. Czułam się jak intruz. Jakby moje życie zniknęło, a ich wypełniło każdy kąt.

Pewnego dnia obudziłam się wcześnie rano i zobaczyłam w kuchni obcych ludzi. Spali na mojej kanapie, otuleni moim kocem. Nikt mnie nawet nie zapytał, czy to w porządku. Wtedy coś we mnie pękło.

Zawołałam syna. - Krzysiu, musimy porozmawiać. Kocham cię, ale to już za dużo. Ja tu mieszkam całe życie, a teraz czuję się jak gość. To nie jest hotel ani mieszkanie na wynajem. To mój dom.

Syn zaczął coś mówić - że przesadzam, że przecież nie zostawią mnie samej. Ale nie chciałam już słuchać. Po raz pierwszy od dawna poczułam, że muszę zawalczyć o siebie.

- Macie miesiąc. Potem chcę, żebyście się wyprowadzili. Potrzebuję spokoju. Potrzebuję znowu czuć, że to moje miejsce.

Nie byli zadowoleni. Synowa strzelała obrażone miny. Syn próbował mnie przekonywać, że damy radę "jeszcze trochę". Ale ja byłam nieugięta. Zebrałam wszystkie zapasowe klucze, które kiedyś im dałam "na wszelki wypadek", i schowałam je do szuflady w moim pokoiku.

Dziś mija miesiąc od tamtej rozmowy. Odeszli. Zostawili za sobą bałagan, hałas i ciszę, która na początku wydawała mi się nie do zniesienia. Ale kiedy dziś rano usiadłam w kuchni, w ciszy i z kubkiem gorącej herbaty, poczułam coś, czego nie czułam od dawna - spokój.

Czasem jest mi smutno. To w końcu mój syn, moja rodzina. Ale wiem, że zrobiłam dobrze. Bo miłość to nie znaczy poświęcać siebie do końca. To znaczy umieć powiedzieć "dosyć", kiedy czujesz, że już nie ma w tobie miejsca na cudze życie.

Teraz wreszcie znowu mam swój dom. I choć jest cichy i pusty, jest mój. I ja - wreszcie - też znowu jestem sobą.

A syn? Może zrozumiał, że musi się zmienić. Wziął się za siebie. Znalazł lepszą pracę, z synową wynajęli małe mieszkanie. Teraz przyjeżdża raz w tygodniu - z zakupami, z uśmiechem, a przede wszystkim - z szacunkiem. I choć czasem w jego oczach widzę cień wyrzutu, wiem, że to była najlepsza decyzja. Bo nauczył się wreszcie, że dorosłość to nie tylko branie, ale i dawanie.

A ja? Ja nauczyłam się, że nawet po sześćdziesiątce można powiedzieć "stop" - i w końcu zacząć żyć dla siebie.

var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];