Kiedy urodziłam drugie dziecko, powiedziałam sobie, że wrócę do pracy, jak tylko mały pójdzie do przedszkola. Miałam wtedy 33 lata, dyplom z filologii, trzyletnie doświadczenie w wydawnictwie i głowę pełną pomysłów.
Mój mąż, Marek, zarabiał dobrze. Mówił:
- Po co masz się męczyć? Zajmij się domem. Na razie cię nie potrzebują. Jeszcze przyjdzie twój czas.
A ja wierzyłam. Chciałam być dobrą matką. Zresztą dzieci naprawdę mnie potrzebowały - chorowały, budziły się w nocy, jedno z nich miało problemy z mową. Miałam wrażenie, że bez mojego czuwania wszystko się rozpadnie. Myślałam: "jeszcze tylko rok", "jeszcze tylko jak podrosną".
Minęło pięć, potem dziesięć lat. Zajmowałam się wszystkim: obiady, zakupy, zebrania, korepetycje, lekarze, wycieczki szkolne. Wieczorami padałam ze zmęczenia. Marek wracał późno. Zmęczony. Wymagał ciszy, obiadu, spokoju. Mówił:
- Dobrze, że jesteś w domu. Inaczej bym zwariował.
A ja byłam. Dla wszystkich. Zawsze. Kiedy najmłodszy syn skończył trzynaście lat, coś we mnie drgnęło. Poczułam, że potrzebuję czegoś więcej. Znów zaczęłam myśleć o pracy. O powrocie do ludzi, do własnych pieniędzy, do tego, by rano ubrać się inaczej niż w legginsy i wyjść do świata.
Powiedziałam o tym mężowi. Popatrzył ze zdziwieniem.
- Ale po co ci to teraz? Przecież mamy wszystko, co potrzeba. Będziesz zarabiać grosze, a w domu zrobi się bałagan. Dzieci jeszcze cię potrzebują.
I znów się wycofałam. Powiedziałam sobie: "może rzeczywiście nie warto". Ale z każdym rokiem coś we mnie gasło. Czułam, że jestem tylko funkcją. Że nikt mnie nie pyta, co czuję. Co myślę. Czy czegoś chcę.
A potem, pewnego dnia, Marek wrócił z pracy z nowym pomysłem:
- Może byśmy wzięli kredyt i kupili działkę? Albo inwestowali w coś nowego. Tylko szkoda, że nie mamy dwóch dochodów. Wiesz… czasem myślę, że mogłaś jednak bardziej się rozwijać. Inne kobiety nie siedzą tyle w domu.
Poczułam, jakby ktoś uderzył mnie w twarz.
- Przecież to ty mówiłeś, że mam nie wracać do pracy.
- Bo wtedy sytuacja była inna. Ale mogłaś się postarać. Trochę ambicji by ci nie zaszkodziło.
Nie odpowiedziałam. Bo co miałam powiedzieć? Że całą swoją ambicję włożyłam w to, by nasz dom działał jak maszyna? Że dzieci miały czyste ubrania, ciepłe zupy i spokój, którego on nigdy nie docenił?
Całą noc nie spałam. Przeglądałam stare e-maile, dokumenty, swoje zapiski z czasów, kiedy jeszcze miałam marzenia. I wtedy dotarło do mnie coś bolesnego: pozwoliłam sobie uwierzyć, że moja wartość zależy od tego, co on o mnie myśli.
A potem zrozumiałam coś jeszcze ważniejszego: mogę to zmienić. Zaczęłam małymi krokami. Kurs online. Potem konsultacje z doradcą zawodowym. Pierwsze nieśmiałe CV. Nie było łatwo — wiele rzeczy się zmieniło, świat przyspieszył. Ale po trzech miesiącach dostałam zlecenie korekty tekstów do małego portalu internetowego. Potem kolejne.
Nie zarabiam fortuny. Ale zarabiam coś swojego. I odzyskałam coś jeszcze cenniejszego — poczucie, że znów jestem osobą. Nie tylko żoną, matką, cichą kobietą od obiadu.
Marek nie komentuje mojej pracy. Ale zauważyłam, że przestał mówić, że jestem "niewystarczająco ambitna". Widzi, że jestem zdeterminowana. Że coś się zmieniło. A ja? Już nie pytam go o zgodę.
Bo dziś wiem: to, że nie poszłam swoją drogą wcześniej, nie znaczy, że nie mogę zrobić tego teraz. I to nie ja byłam "mało ambitna". Tylko świat za długo wmawiał mi, że nie mam prawa chcieć czegoś dla siebie.
Dziś, kiedy rano siadam przy komputerze z kubkiem kawy i poprawiam teksty, czuję się… spokojna. Skupiona. Potrzebna. Nie komuś — sobie.
A kiedy wieczorem zamykam laptopa, nie jestem już tą samą kobietą, która przez lata patrzyła przez okno i czekała, aż życie się "jakoś ułoży". Teraz to ja je układam. Na własnych warunkach.
I choć czasem ogarnia mnie lęk, że straciłam za wiele czasu, zaraz potem pojawia się inna myśl: Lepiej zacząć późno, niż nigdy nie poczuć, kim naprawdę się jest.
var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];