Nie tak wyobrażałam sobie pożegnanie z ojcem. Dom pełen ciszy, w kątach jeszcze unosił się jego zapach - starej wody po goleniu, tytoniu, świeżego chleba, który zawsze sam kroił w sobotni poranek.

Stół nakryty białym obrusem, jego ulubiony fotel przy oknie, kubek z nadkruszonym uchem. Nawet kot nie miał odwagi wskoczyć na kanapę, jakby i on rozumiał, że ten dom nie jest już taki sam.

Jeszcze tydzień temu piliśmy razem herbatę, tata opowiadał swoje historie, a ja - choć dorosła, zamężna, z własnymi dziećmi - wciąż czułam się przy nim jak mała dziewczynka. Teraz zostały już tylko formalności, a w powietrzu wisiała niewypowiedziana obawa: co stanie się z nami, gdy zabraknie ojca?

Rodzina spotkała się w salonie dzień po pogrzebie. Było nas czworo - ja, moja młodsza siostra, starszy brat i najstarsza siostra, która przyjechała z zagranicy. Każde z nas przyszło z własnym bagażem wspomnień, urazów, niespełnionych oczekiwań.

Przez pierwsze godziny milczeliśmy, oglądaliśmy stare zdjęcia, dzieliliśmy się anegdotami. Nawet śmiech brzmiał wtedy inaczej - trochę sztucznie, jakbyśmy bali się przyznać, że razem już nigdy nie będziemy tacy sami.

Dopiero gdy na stole pojawiły się dokumenty spadkowe, atmosfera zgęstniała. Testament ojca był prosty, spisany własnoręcznie, bez udziału notariusza. Każde z dzieci miało dostać równą część majątku - dom, działkę za miastem i oszczędności na koncie.

Teoretycznie sprawiedliwie, praktycznie… niemożliwe do podziału bez łez. Siostra uznała, że jej należy się więcej, bo przez lata to ona opiekowała się rodzicami, a my "żyliśmy sobie spokojnie" gdzie indziej.

Brat stwierdził, że to on powinien dostać dom, bo tylko on chce w nim zostać i go utrzymać. Najstarsza siostra zasugerowała sprzedaż wszystkiego i podział pieniędzy, bo "nie po to latała z Anglii, żeby załatwiać sprawy cudzych sentymentów".

Z każdą godziną rozmowy robiły się coraz ostrzejsze. Wypominałyśmy sobie dziecięce kłótnie, stare żale, to kto ile dał na ostatnie święta, kto odwiedzał rodziców, a kto tylko dzwonił raz w miesiącu. Każde słowo było jak kamień rzucony prosto w serce. Zamiast wspólnoty pojawił się front - "my" kontra "oni". Nawet mama, przygarbiona, milcząca, nie miała już siły rozdzielać sporów.

Najgorsze przyszło tydzień później, kiedy przyszło do wyceny domu. Brat powiedział, że on już rozmawiał z rzeczoznawcą, a siostra uznała, że wszystko i tak zostało "załatwione za naszymi plecami". Zaczęły się oskarżenia o chciwość, kłamstwa, podziały nawet wśród wnuków.

Przy stole, który zawsze był miejscem spotkań, nastała lodowata cisza. Zamiast rozmów o wspomnieniach z dzieciństwa - długie listy pretensji, e-maile z żądaniami i wezwania do adwokata. Dzieci patrzyły na nas z przerażeniem, pytając, dlaczego babcia płacze w kuchni, a wujek przestał się odzywać.

Sama nie wiem, w którym momencie wszystko wymknęło się spod kontroli. Może wtedy, gdy zaczęliśmy liczyć "kto ile dał", "kto więcej stracił", "kto bardziej zasłużył". Może wtedy, gdy każdy z nas zaczął traktować dom jak trofeum, nie jak miejsce wspomnień. Czułam, jakbyśmy zdradzili ojca - bo on przez całe życie powtarzał, że najważniejsza jest rodzina. Teraz tej rodziny już nie było. Zostały tylko paragrafy, kalkulatory i żal.

Najbardziej bolały te słowa, których nie da się już cofnąć. Siostra krzyczała, że nie jesteśmy już jej rodziną. Brat powiedział, że żałuje każdego dnia spędzonego w tym domu. Ja sama w złości powiedziałam mamie, że gdyby bardziej kochała każdego z nas po równo, nie byłoby tej wojny. Jeszcze dziś wstydzę się tej chwili.

Minęło kilka miesięcy. Dom został sprzedany, pieniądze podzielone. Każde z nas rozjechało się w swoją stronę. Mama zamieszkała u najstarszej siostry, chociaż wiem, że wcale nie jest tam szczęśliwa.

Od tamtej pory prawie nie rozmawiamy ze sobą - czasem wysyłamy kartki na święta, czasem dzwonię do brata, ale rozmowy są chłodne, pełne nieufności. Dzieci pytają, dlaczego już nie widują się z kuzynami. A ja, ilekroć przejeżdżam obok starego domu, czuję ból i ogromny wstyd.

Wiem, że nie jestem jedyna. Wiem, że podobne historie zdarzają się w tysiącach rodzin - tam, gdzie pieniądze, stare żale i niezałatwione sprawy mieszają się ze smutkiem po stracie najbliższych.

Ale wciąż zadaję sobie pytanie, czy da się jeszcze coś naprawić. Czy można wrócić do siebie po słowach, które padły w gniewie? Czy jest szansa, by znów usiąść razem przy jednym stole i poczuć, że jesteśmy rodziną, nawet jeśli już bez ojca?

Czasem myślę, że wystarczyłoby jedno "przepraszam". Jedno spotkanie, na którym powiemy sobie wszystko jeszcze raz, bez chciwości i żalu. Że może każdy z nas gdzieś w sercu tęskni za tamtą wspólnotą, której już nie ma. Chciałabym wierzyć, że to możliwe - bo jeśli nie rodzina, to co nam zostaje? I czy naprawdę warto było tyle stracić dla kilku cyfr na koncie? var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];