"Jak ja wychowałam córkę, że obwinia wszystkich, tylko nie siebie": Córka przypisuje wszystkie swoje niepowodzenia innym. Zawsze znajduje winnego

Małe dziecko zawsze jest szczęśliwe, gdy mama jest obok. Ale nie zawsze mogłam zapewnić swojej córce to szczęście. Im starsza stawała się moja córka, tym bardziej była obrażona na cały świat. Wszystko było nie tak, wszystko było złe, wszyscy byli winni tego, że jej życie nie układało się tak, jak by chciała.

Z biegiem czasu zaczęło mnie to coraz bardziej męczyć. Doszło do tego, że tylko gdy wchodziła do domu, wewnętrznie spinałam się i byłam gotowa na kolejne awantury i pretensje.

Nie oczekiwałam już od niej ani przyjaznego słowa, ani krótkiej rozmowy o pogodzie, ani entuzjazmu do czegokolwiek.

Według mojej córki wszyscy ludzie na świecie mieli na celu zrujnowanie jej życia. Skąd w niej ta mizantropia i pesymizm?

Nie jestem psychologiem, ale uważam, że ogromną rolę odegrała w tym moja teściowa. Dla niej wnuczka była promieniem słońca!

Teściowa miała trzech synów, ale nie miała córek. Dlatego moja Zuza była jej ulubienicą. Rozpieszczała ją, obdarowywała prezentami i karmiła pysznościami, zabierała do cyrku i zoo.

Kiedy dziecko było małe, nie widziałam w tym problemu. Byłam nawet zadowolona, że dzięki córce teściowa zaczęła mnie lepiej traktować.

Tym bardziej, że nie miałam swojej rodziny, więc relacje z rodziną męża były dla mnie bardzo ważne.

Ale Bóg chciał inaczej. Mąż zmarł. Okazało się, że ma wiele długów, o których mi nie mówił. Nagle się okazało, że muszę je spłacić.

Teściowa nie zostawiła mnie w potrzebie. Zaproponowała, abym wraz z córką wprowadziła się do niej, aby nie płacić czynszu za wynajmowane mieszkanie, w którym mieszkaliśmy z mężem. Co więcej, wzięła na siebie opiekę nad dzieckiem, abym mogła pracować.

Musiałam znaleźć nie tylko zwykłą pracę, ale taką, która pozwoliłaby mi zarabiać dużo. Pracę znalazłam, ale były to długie zmiany.

Teściowa zapewniła mnie, że spokojnie poradzi sobie z opieką nad dzieckiem podczas mojej nieobecności. A ja jej zaufałam. W zasadzie nie było tak dużo pracy z pięcioletnim dzieckiem.

Wtedy wydawało mi się, że szybko rozwiążę życiowe problemy. Moja praca nie była łatwa, ale zarobki były bardzo dobre. Brałam dodatkowe zmiany, żeby zarobić więcej.

Teściowa nie miała, wobec tego pretensji, rozumiała sytuację. Wnuczka nie była dla niej ciężarem, cieszyła się, że może się nią opiekować.

Ale kiedy wracałam do domu, zaczęłam zauważać zmiany w charakterze dziecka. Moja córka stała się kapryśna, zwykła płakać, aby spełnić swoje zachcianki i nie słuchała żadnych upomnień.

Porozmawiałam z teściową, aby bardziej surowo traktowała dziecko, w przeciwnym razie moja córka oszaleje. Teściowa przytaknęła, zgodziła się, ale nic się nie zmieniło.

Stopniowo spłaciłam długi i zaczęłam oszczędzać na własne mieszkanie. Większość zarobionych pieniędzy przekazywałam teściowej, aby wszystko zapewnić córeczce. Resztę odkładałam na mieszkanie.

Teściowa zmarła, gdy Zuza skończyła czternaście lat. Chociaż moja teściowa miała jeszcze dwóch synów, zapisała swoje mieszkanie wnuczce, mojej córce.

Oczywiście, musiałam przestać pracować całymi godzinami i na wyjazdach - nie mogłam zostawić córki samej w domu. Zaczęło się nasze wspólne życie z córką.

Okazało się, że babcia nie nauczyła jej żadnych prac domowych. Nie umiała robić podstawowych rzeczy, bo babcia zawsze to robiła.

Próbowałam ją nauczyć, przyzwyczaić, ale kończyło się to histerią i awanturami. Córka twierdziła, że jestem winna jej nieszczęśliwego dzieciństwa bez rodziców.

Nie mogłam jej wytłumaczyć, że to tylko moje zarobki zapewniły jej i babci dobre życie, pyszne jedzenie, piękne ubrania, wygody i komfort. Ale młodzież ma swoją logikę.

Szczególnie przygnębiający był zwyczaj córki przypisywania wszystkich swoich niepowodzeń innym ludziom.

Zawsze znajdowali się winni - sąsiedzi, nauczyciele, kierowca autobusu, sprzedawca w sklepie. Ale pierwsza na liście winnych zawsze byłam ja.

Znalazłam dobrą pracę. Było jasne, że w przyszłości nie będziemy mogły żyć razem z córką, więc postanowiłam oszczędzać na kredyt hipoteczny, aby kupić jednopokojowe mieszkanie.

Po ukończeniu szkoły córka poszła na studia. Jej niezadowolenie z otaczającego świata przeszło na kolejny poziom.

Nawet w wyborze kierunku studiów, który przestał jej się podobać, winiła wszystkich. Jej narzekania i biadolenie mnie wykańczały.

Nawet zabrałam ją do lekarza - może to problem z hormonami? Gdy wspomniałam o psychologu, przyszła nowa fala złości! „No pewnie, myślisz, że mam nierówno pod sufitem?!”

Zuzia naprawdę wierzyła, że jej życie idzie nie po jej myśli przeze mnie, i że wszyscy dookoła się na nią uwzięli.

Czas mijał, aż pewnego dnia Zuzia poinformowała mnie, że wychodzi za mąż. Byłam w szoku! Z jej charakterem! Ale chłopak okazał się prawdziwy, dobry, wesoły, łatwo się z nim rozmawiało.

Przeciwieństwa się przyciągnęły! Niesamowite, ale moja córka w towarzystwie niego jakoś złagodniała, przestała dramatyzować. Byłam szczęśliwa.

Zorganizowaliśmy ślub, nowożeńcy wynajęli mieszkanie, a ja byłam już blisko zakupu własnego mieszkania. Planowałam kupić je, przeprowadzić się, a młoda para mogłaby przenieść się tutaj - taki był plan.

Ale kilka miesięcy później córka wróciła do domu i oznajmiła, że się rozwodzą. Mąż nie spełnił jej oczekiwań, spędzał z nią mało czasu, nie pomagał w domu, więc nie da się tak żyć.

Dobrze rozumiałam istotę problemu. Ale mimo to zadzwoniłam do zięcia. Odpowiedział tym, czego się spodziewałam.

„Nie da się z nią żyć. Zawsze jest ze wszystkiego niezadowolona, w każdym słowie widzi jakiś ukryty podstęp, na każdym kroku trzeba uważać, jestem już zmęczony walką z tym”.

Rozmowa z córką była nieunikniona. I znów to samo - wszystko się zepsuło przez jej teściową, to ona podpuszczała jej męża.

Przyjaciele też byli winni. Ale przede wszystkim, oczywiście, ja - bo nie dałam dziecku przykładu właściwej rodziny.

Okazało się, że jestem winna tego, że owdowiałam w wieku 25 lat, że zarabiałam na nią i babcię, tracąc przy tym moją młodość, że nie myślałam o swoim życiu osobistym, a wszystkie moje zmartwienia dotyczyły tego, czy Zuzanna ma wszystko, czego dusza zapragnie.

Bolało mnie to, że wszystkie oskarżenia skierowane były przeciwko mnie przez dorosłą już kobietę, która sama mogłaby być już matką.

Zaczęłam już załatwiać formalności związane z kredytem. Przeprowadzę się, niech córka żyje, jak chce. Zmęczyłam się jej pretensjami.

Nie jestem w stanie żyć z jej wiecznymi problemami. Nikt nie jest w stanie. Doprowadziła wszystkich do szału swoim narzekaniem. Nie mam już sił.

Główne zdjęcie: planet